Παρασκευή 29 Ιουνίου 2007

Πένθος, 28 Ιουνίου 2007

Πένθος είναι η κατάσταση εκείνη κατά την οποία βιώνω ένα κενό μέσα μου, μια σημαντική απουσία και αυτή η απουσία με κάνει να λυπάμαι τόσο πολύ, ώστε να μην μπορώ να ασχοληθώ με πράγματα που με ευχαριστούσαν μέχρι πρόσφατα.


Έχω περιέλθει εδω και πολύ καιρό σε μια κατάσταση μόνιμης θλίψης. Όσοι παρακολουθούσαν τα blogs ίσως να την έχουν αντιληφθεί ως παρατεταμένη απουσία. Εν μέρει ήταν ο υπερβολικός φόρτος απο την δουλειά, αλλά όπως όλοι γγνωρίζουμε πάντα βρίσκονται καλές δικαιολογίες...!

Η αλήθεια είναι πως παρόλα τα ομολογουμένως πολύ ενθαρυντικά σχόλια, μέρα με την ημέρα, βδομάδα με την βδομάδα, μήνα με τον μήνα ένας γερός κόμπος έχει κάτσει στο στομάχι μου και μεγαλώνει. Παντού έλλειψη πραγματικής αλλαγής και εξέλιξης.

Στους δρόμους, στα λεωφορεία, στην εργασία μου, στις ειδήσεις, παντού άνθρωποι ίδιοι και απαράλαχτοι. Συνεχώς τα ίδια λάθη, πάντα οι ίδιες ελείψεις, συνεχώς και μονότονες οι ίδιες εξηγήσεις.

Έλειψη οργάνωσης, συντονισμού, πνεύματος ομαδικότητας. 10.000.000 άνθρωποι δέκα εκατομύρια απόψεις!

Έγραφα και εγω πέρυσι για την πύρινη καταστροφή στην Κασσάνδρα, όπως έγραψαν ή τέλος πάντων μίλησαν σχεδόν όλοι. Έχουμε οι πάντες άποψη, αυτό είναι βέβαιο. Έγραφα πιο μετά για την σοβαρότητα της κατάστασης με το Περιβάλλον, χαρακτηρίζοντας αυτό που συμβαίνει Ολοκαύτωμα! Οι περισσότεροι τα χαρακτήρισαν όλα αυτά ως υπερβολές, κυνδινολογία και "Οικολογικές Κασσάνδες".


Κάποιοι υποτίθεται επώνυμοι "διανοούμενοι" τσουβάλιασαν όλους εμάς με τις Οικολογικές ανησυχίες στους Οικο-χόνδριους, άτομα δηλαδή με μια ελαφριά ψυχική διαταραχή (εμμονή) που προσπαθούμε να σπείρουμε τον Τρόμο του Φοβοκηπίου. Ταλαιπωρήθηκα αρκετά να εξηγήσω στην "Κίνηση" (sic) της Φιλελεύθερης Συμμαχίας πως δεν βρισκόμαστε στον 18ο αιώνα για να έχουν ως βασικό τους αίτημα την "προστασία" των επιχειρηματιών απο μια (δικαιολογημένη κατ΄εμέ αν και επιχειρηματίας) "γενικευμένη ενοχοποίηση του νόμιμου πλουτισμού" ... Ποιανού είπανε; Του νόμιμου (sic) πλουτισμού;!

Αυτά είναι τα κινήματα που θα αλλάξουν την Ελλάδα του 21ου αιώνα με αιτήματα του 18ου αιώνα ...!;;



Πρέπει να με καταλάβαιτε. Έδω και καιρό βλέπω μόνο εκείνους που είχαν ΗΔΗ μια οικολογική ευαισθησία να στέλνουν ενθαρυντικά σχόλια στα blogs μου αλλά και σε άλλα σχετικά blogs. Οι υπόλοιποι, οι περισσότεροι, οι πολλοί περισσότεροι, που δεν διέθεταν απο πριν τέτοιες ευαισθησίες, δεν άλλαξαν γνώμη, ούτε φυσικά πολύ περισσότερο συνήθειες.

Όχι μόνο δεν μπορούν να συλλάβουν γνωστικά ή συναισθηματικά αυτό που έρχεται, αλλά ούτε να το προσεγγίσουν μπορούν έστω με κάποιο σχετικό ενδιαφέρον.

Όπως ήδη άρχισε να συμβαίνει θα μπει και αυτό το ζήτημα στην καθημερινότητα, θα κληθούν δηλαδή οι πολιτικοί, τα μέσα ενημέρωσης και ο "κρατικός μηχανισμός" να το αφομιώσουν!





Η θλίψη γίνεται θρήνος και οδυρμός. Μετά το χθεσινό έγινε πένθος.





Δεν είναι το ότι νιώθω σαν να έχασα τον παπού και την γιαγιά μου. Δεν είναι ο πόνος του θεάματος του καμένου δάσους που δεν θα έχω ποτέ ξανά την χαρά να επισκεφτώ. Δεν είναι μονάχα το συναίσθημα ενοχής να γράφω για προβλήματα του περιβάλλοντος ενώ δεν έχω παροπλήσει το αυτοκίνητό μου.


Εϊναι περισσότερο πως μέρα με την ημέρα διαπιστώνω πως είμαι εντελώς ανήμπορος να προσφέρω οτιδήποτε. Διότι τίποτε δεν άλλαξε ούτε πρόκειται να αλλάξει. Ο καθένας βλέπει τον Κόσμο σύμφωνα με την δική του ματιά, σκέπτεται και λειτουργεί σύμφωνα με την "θέση" που έχει λάβει στην κοινωνία. Σε ένα Θέατρο Σκιών όπου όλοι έχουν τον ρόλο τους, σε εμένα δεν ταιριάζει κανένας ρόλος, ούτε καν αυτός του Διανοούμενου. Αλλά ακόμη και αν όλοι αύριο έβλεπαν τον Κόσμο μέσα από τα δικά μου μάτια και είμασταν έτοιμοι, όλοι μαζί να αλλάξουμε τους εαυτούς μας και συλλογικά να δράσουμε σαν μια καλο-συντονισμένη ορχήστρα, γνωρίζω πως είναι πλέον πολύ αργά να καταφέρουμε οτιδήποτε.

Το πόσο αργά είναι, επιβεβαιώθηκε στις 28/06/2007 με το ολοκαύτωμα της Πάρνηθας. Σταμάτησα να γράφω γιατί έπαψα να Ελπίζω, δεν ελπίζω ποιά σε Τίποτα, ούτε καν στο Ανέλπιστο ...


Απλά Πενθώ!










Εαν αναζητείτε μια πιο αισιόδοξη νότα στο θέμα και επιθυμείτε να ενημερωθείτε επιστημονικά για τις Φωτιές στα Δάση, τότε πρέπει να διαβάσετε εδω

5 σχόλια:

Ελπίδα είπε...

Κι εγώ πενθώ, αλλά το μπλογκ της αισιοδοξίας που μας συστήσατε, μου έδωσε κάποια ελπίδα!
Συγνώμη που δεν σας ενημέρωσα από χθες, σας έβαλα λιγκ. Ελπίζω να μη σας πειράζει!

ΦΑΝΤΙ είπε...

Τι και αν πενθούμε, το πένθος είναι η εσωτερική απώλεια, μια εσωτερική πληγή. Η Ελπίδα όμως ζει και βασιλεύει, επομένως μπορεί να την ανταμώσω και πάλι.

Χαρά μου που με λινκάρατε.

K είπε...

Δημιουργήθηκε ένας δικτυακός χώρος προκειμένου να αποτελέσει κομβικό σημείο όλων των πληροφοριών, ενεργειών , δράσεων, και κινητοποιήσεων που αφορούν στην αναδάσωση και προστασία της Πάρνηθας.

Είμαστε πολλοί αλλά χρειάζεται συντονισμός και ενημέρωση.
Προς το παρών είναι στο στάδιο της κατασκευής, αφού η συλλογή πληροφοριών είναι χρονοβόρα υπόθεση.

το blog έχει τίτλο act-parnitha και η διεύθυνση είναι :

http://act-parnitha.blogspot.com/

Χρειάζεται η συνδρομή όλων μας ώστε το blog να ενημερώνεται έγκαιρα και έγκυρα.



Ευχαριστώ, Κώστας.

kalliopi είπε...

Mirage, σε νιώθω απόλυτα, και πιστεύω ότι πολύς κόσμος ταρακουνήθηκε με αυτή την φωτιά της Πάρνηθας ...
Και όντως πενθούμε, για ένα τόσο σημαντικό οικοσύστημα που χάθηκε, για τόσες ζωές που χάθηκαν ...

Το θέμα είναι ότι κάποιοι έχουν συμφέροντα μ' αυτήν την πολιτική που επικρατεί, κι ακριβώς αυτή η πολιτική στηρίζεται στην άγνοια του πολίτη...
Αυτή η πολιτική είναι που δεν ΘΕΛΕΙ να ενημερώνεται ο κόσμος, αυτή η πολιτική είναι που προωθεί τον τρόμο που υπερασπίζεται ότι προωθούν όσοι αγωνίζονται για το περιβάλλον, κι αυτός ο τρόμος είναι ο τρόμος της άγνοιας, της απραξίας και του αισθήματος ότι δεν μπορούμε πια να κάνουμε τίποτα...

Και γω νιώθω ανίσχυρη και πολύ κόσμος νιώθει ανίσχυρος, ΤΩΡΑ όμως, που ήδη αρχίζουμε και βλέπουμε τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, τώρα που ακόμα και ο πιο ανίδεος πολίτης θ' αναγκαστεί ν' ακούσει για το τι συμβαίνει και για το πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, ΤΩΡΑ είναι που εμείς, που ασχολούμαστε και ενδιαφερόμαστε για το περιβάλλον, οφείλουμε να ακουγόμαστε περισσότερο.

Ο κάθε άνθρωπος με την κάθε πράξη του, όσο ασήμαντη κι αν αυτή φαίνεται, έχει αντίκτυπο στο γίγνεσθαι του κόσμου. Αυτό το ποστ που έγραψες ΚΑΤΙ σημαίνει, όλα τα ποστ που ανεβάζεις ΚΑΤΙ σημαίνουν. Όλες οι σκέψεις και οι πράξεις σου ΚΑΤΙ σημαίνουν, κι αυτό το κάτι είναι πολύ σημαντικό.

Αυτοί οι άνθρωποι που μας ονομάζουν καταστροφολόγους πιθανώς έχουν κάποια συμφέροντα για να κάνουν κάποιους ανθρώπους να μην δίνουν σημασία σε ΓΕΓΟΝΟΤΑ πλέον που βλέπουν με τα ίδια τους τα μάτια.

Αυτοί οι άνθρωποι μας θέλουν αδρανείς, να μην νοιαζόμαστε για τίποτε άλλο παρά για κουτσομπολιά, αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν ελεύθερους πολίτες αλλά ρομποτάκια που βοηθούν τις δικές τους διαστροφές.

Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να μας καταρακώσουν, αυτό είναι σίγουρο, θέλουν να μας κάνουν να τα παρατήσουμε, εκτός από την πολύ ωραία πλύση εγκεφάλου που μας ταΐζουν.

--Διότι τίποτε δεν άλλαξε ούτε πρόκειται να αλλάξει.--

Όλα αλλάζουν πάντα, είτε προς το χειρότερο είτε προς το καλύτερο, τα πάντα ρει, η ΣΚΕΨΗ έχει μεγάλη δύναμη. Μόνο που η αλλαγή είναι σταδιακή. Ακόμα και τώρα μπορούμε να κάνουμε πολλά για να μειώσουμε έστω και λίγο τις καταστροφές που πρόκειται να έρθουν, πολλά για να ταρακουνήσουμε έστω και ΕΝΑΝ άνθρωπο.

--γνωρίζω πως είναι πλέον πολύ αργά να καταφέρουμε οτιδήποτε.--

Η αλήθεια είναι ότι είναι πλέον αργά, ναι, είναι αργά για κάποια συγκεκριμένα πράγματα, πάραυτα η φύση έχει απίστευτους μηχανισμούς άμυνας, και ίσως αυτό που εμείς βλέπουμε ή θα δούμε ως καταστροφή (γιατί έχουμε πολλά ακόμη να δούμε), είναι γι' αυτήν τρόπος άμυνας... και ίσως επιβίωσης...

Γι' αυτό, ναι, θα πενθήσουμε, γιατί δεν είμαστε αναίσθητοι, γιατί έχουμε καρδιά, κάτι που πολλοί έχουν ξεχάσει, θα πενθήσουμε, αλλά θα ξαναμπούμε στον αγώνα, και μέχρι το τέλος θ' αγωνιζόμαστε.

Και μην ξεχνάς Mirage, ένας από εμάς είναι σαν δέκα απ' αυτούς. Η ψυχή που μας οδηγεί έχει μεγαλύτερη δύναμη απ' οποιοδήποτε καταπατητή της ζωής !

Είναι πολύ συγκινητικό το post σου και σ' ευχαριστώ για την ... συμπαράσταση.

Ανώνυμος είπε...

αισχος και ντροπη για μια ακομη φορα αισθανομαι σε αυτη τη χωρα,δεν σεβοντε τιποτα μπροστα στα λεφτα και το μεγαλωμα των κοιλιων τους...αλλα και ολοι εμεις που φωναζουμε κατοπιν εορτης.πατε μια βολτα στις κοντινες ακτες τις θεσ/νικης(πλαγια) και θα τραβατατε τα μαλλια σας με τη κατασταση που θα δειτε εκει.ενω εχει πολλυ ωραια νερα η ακτη ειναι...δεν γραφω για το δασος της παρνηθας γιατι ο λαος χθες τα ειπε ολα.μπαβο στη αθηνα!χρυσανθη